Het eerste wat in Jacob opkwam toen Pinokkio hem vertelde waar hij heen moest om die zwarte hond te ontmoeten was: "Nee, ik wil niet naar de Grote Zee. "
Jacob was vastberaden. Pinokkio vergiste zich om hem naar het westen te sturen. Daar woonde misschien ook wel een Piet, maar dat hoefde helemaal niet dezelfde Piet te zijn welke de wolken hem in het oor fluisterden. Dat klonk heel anders, veel vager, veel minder duidelijk bepaald. Niet zoals Pinokkio het zei met de precisie van een pianoleraar. Jacob had wel veel van hem geleerd, wat muziek betreft, maar de geluiden van de wind hadden voor hem tonen die verder reikten dan het dal van Kampholia. De bergen in, de hoogten op van Tatra, dat bleef zijn doel.
En op een goede dag was het afscheid van zijn vrienden en daar ging ie.
"Dovidenia, dovidenia, dovidenia"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten