Als je niet weet waar je heen gaat kom je er altijd

Niet meer op mijn mooie plekje, maar weer verder gefietst door wolken die soms wat druppels lieten vallen en door de bergen zweefden. Maar het lijkt erop dat het wat helderder wordt.

Gisteren tegen de avond kwam een auto op "mijn terrein". Het waren de eigenaars, een jong stel.
Dat verraste me, want het gebouw leek meer op een jagershut. Ze woonden in het nabij gelegen plaatsje en dit hadden ze als weekendhuisje.
Wel een beetje brutaal dus van mij om hier te verblijven, maar ze vonden het wel goed.
Ik liet mijn trui in aanbouw zien en maakte muziek voor hen.
Wel moest ik voordat ik vertrok de preiblaadjes en aardappelschillen opruimen. Daar zou ik zelf niet aan gedacht hebben.

Waar gaat  de reis nu naar toe? Dat weet ik nooit precies. Naar Les Costilles was het plan toen ik in Nederland was. Maar mijn wiel ging Joegoslavië in. Vanmorgen kon het nog via Rijeka naar Italië, maar  verder de binnenlanden in is het geworden.

Eén ding is zeker: "Als je niet weet waar je heen gaat kom je er altijd"

Er zijn mensen die mij Grad noemen. Ik ben dus nu in Vrbovsko.