Tot nu toe was het vrij makkelijk fietsen. Eerst langs het meer, 20km, over fietspaden, later ook vrij vlak tot hier.
De plek waar ik kampeerde was vrij open en vlakbij een spoor.Maar het was in dit toeristische gebied moeilijk iets in de pure natuur te vinden en ver doorfietsen wilde ik niet meer omdat ik aan eten toe was.
Het was grappig dat plots iemand op een brommer het terrein op kwam gereden en eerst vrij streng iets vroeg in de trant van :"Wat moet dat hier??".
Ik had net mijn vuurtje aan en ik legde hem enthousiast uit dat ik eten ging koken. Liet hem de pan zien waarin de geschilde aardappelen en de snijbonen in zaten en zette hem op het vuur. Hij ontdooide snel, zei nog wel dat dat eigenlijk niet mag maar zag ook wel dat vuur hier volstrekt ongevaarlijk was.
Ik liet mijn fiets zien, legde alles van de reis uit en hij was warm geïnteresseerd. Natuurlijk kwam de leeftijdsvraag weer om de hoek kijken.. Hijzelf was 78 en woonde boven het terrein waarvan hij eigenaar was.
"Ik wil voor je bidden dat je een behouden reis hebt", zei hij bij het afscheid en vouwde zijn handen. Ik deed hetzelfde en ik liet hem mijn Mariabeeldje uit Lourdes zien dat ik sinds september met me mee voer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten