Het sprookje wordt werkelijkheid en de werkelijkheid wordt sprookje.

Tot zover het verhaal over Jacob in de Tatra. Het komt voort uit een deel van mijn eigen leven, dat heel belangrijk voor me is geweest.

Het speelde zich in feite af in de Franse Cevennen. 
De ontmoeting en het daaruit voortvloeiende samenzijn was niet met mij alleen.
Samen met mijn vriendin was ik op reis en samen kwamen we bij die mensen terecht die leefden in een fenomenale natuur. Mijn dierbare reisgenote kon ik niet in het "sprookje" inlassen, maar zij is en blijft een hoofdpersoon in mijn bestaan die heel veel voor mij betekend heeft, ook al zijn we niet meer samen.
Onze nieuwe vrienden en hun manier van leven sprak mij bijzonder aan en samen hebben we daar twee jaar op die berg gewoond.

Wat ik in het verhaal onder andere uit wilde leggen is hoe sterk een gevoel van thuiskomen op een plek kan zijn. Een bijzondere ervaring. Terugkomen waar je ooit je wortels hebt gehad en, waarschijnlijk, in vorige levens meegewerkt hebt aan het maken van bijvoorbeeld die terrassen.

Elke keer als ik daar in die omgeving weer kom overvalt mij meestal deze emotie. Ook in de Ardèche, waar ik een stukje grond heb (Les Costilles), ervaar ik dat, hoewel in iets mindere mate.

Maar het bestaan op aarde is en blijft tijdelijk voor ons allen. Zoals ik toen weggegaan ben van Les Ayrolles, zoals dat terrein heet, zo zal ik eens ook weer mijn geliefde Les Costilles op moeten geven. 
Ja zelfs de hele aarde, want we hebben maar een klein aantal jaren......