Een paar bochten verder doemde een huis op, en een majestueuze vijgenboom vormde de entree. Er stond een tafel, omringd door twee bankjes met uitzicht op de diepte die verder weer overging in majestueuze hoogtes.
"Hallo hallo dobre den, dobre den" ,riep onze vriend. We hoorden iemand timmeren, heel geduldig, Tok, tok, tok, en dan weer sneller, tik tik tik tik. We liepen in de richting van het geluid en zagen een meterslange boomstam aan een katrol hangen en daarnaast een klein manneke met beitel en hamer het werk van een specht doen.
"Ahhhh Alex, jij bent er. Wat fijn je weer te zien..."
"Ja", zei Alex, "ik heb iemand meegenomen", en we maakten kennis. Pedro, heette de man, de kunstenaar dus van de beelden die we op weg hiernaartoe zagen.
"Wacht, ik zal even Klara, mijn vrouw roepen", zei Pedro, en even later galmde het door de hele vallei:"Klara, Klara, Klara hahaha"
Een lange blonde vrouw dook op met een kind van zo'n 3 jaar oud in haar arm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten