Liever bleef ik in het hier en nu, maar je hebt gelezen van Piet wat er gaat gebeuren. Heb nog nooit gevlogen, terwijl ik eigenlijk wel een 🐦 ben. Om een vogel te zijn hoef je heus niet te vliegen. Ben niet bang voor het vliegen op zich, maar wel hoe dat geestelijk op me in gaat werken, die plotselinge overgang van het ene leven in het andere, van de ene wereld naar de andere.
En ook: zal de animo er nog zijn om na Nederland hier weer terug te keren en mijn reis voort te zetten? Nu wil ik dat wel, maar dan zal ik in een hele andere stemming zijn en denken: wat moet ik nou in Roemenië terwijl ik in Nederland die mooie markten van Geldermalsen, Wageningen, Uden kan doen en gezellig bij iedereen op bezoek kan gaan...
Daarom is het goed dat ik een enkele reis heb genomen, zodat ik straks alles open kan laten.
De accordeon mee naar Nederland nemen is een goed plan. Dat wilde ik eerst niet, maar ik merkte net weer hoe mooi het is om te spelen en zo de boel te vermaken.
Terug in het hier en nu, of beter.....in het hier en gisteren. Wat een belevenis toch om te fietsen op een weg waar ook paarden met wagens koersen.
Ook veel koeien en paarden die getuierd of gewoon los in de bermen liepen te grazen.
En de dorpen waren vooral lintdorpen langs die weg.
Er werd driftig getuinierd en bij vele huizen stonden emmers vol met pootgoed zoals tomatenplanten die werden aangeboden.
En ja, continu werd ik aangesproken door de mensen. Dan praat ik maar een beetje heen in de hoop dat ze me weer door laten fietsen.
Het is een aardigheid om te zien hoe aardig de mensen zijn.
Maar deze zin geldt niet alleen voor Roemenië. Eigenlijk vanaf Zuid Italië vond ik dat al.
Nog 120 km ongeveer te fietsen. Ik stap maar weer eens op mijn ijzeren ros.
La revedere!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten