Buna ziwa ... goede morgen

Buna ziwa...
Wat een prachtig woord is dat en makkelijker te onthouden dan alle andere goede morgens sinds Italië. Ik heb er zo'n schik in iedereen die ik tegenkom zo te begroeten. 

Vanmorgen vertrokken vanaf een hele mooie plek, maar met wel een probleem. Ik vond mijn elastieken niet om alles op te binden. Ze lagen op de plek waar oorspronkelijk mijn fiets stond, tegen een steen en erg ver van mijn tentje. Daar kreeg ik gisteravond nog bezoek van hele schattige mensen. Ze maakten foto's, films, gaven me koeken en geld, vroegen of ik Facebook had (wat ik niet heb) enzovoort, en kun je de fiets niet beter dichterbij zetten?, was de tip. Had ik dat toch maar gedaan toen er weer een auto de berg op kwam gereden. Elastieken, reservebanden en en een aangebroken pak kersensap had ik daar maar laten liggen. Alleen de banden lagen er nog vanmorgen. Heb je dan pech of juist geluk, omdat ik naar de mensen geluisterd heb en anders misschien wel de hele fiets kwijt had kunnen zijn? Dan had ik alleen nog het mooie gedicht dat ik gister schreef toen ik vanuit de verte die fiets daar zo mooi zag staan met op de achtergrond die heuvels.

                  DE EENZAME FIETS

Hoe sterk is de eenzame fiets

die mijn lasten draagt over bergen, door dalen, over wegen en op paden,

vooruitgestuwd door mijn benen?

Hoe sterk zijn mijn benen die mij brengen waar mijn hoofd en hart naartoe willen?

Hoe sterk is mijn hoofd dat mijn zinnen bepaalt en mijn wegwijzer is?

Hoe sterk is mijn hart dat luistert naar de stille wenken van het heelal?

Ik zit hier bij de tent, de zon schijnt, er is geen regen, en de Donau is nabij