In Botosani nu. Omdat ik er nog niet helemaal uit ben of de koers noord wordt, dan wel west, via Oekraïne en Wit Rusland naar Letland dan wel via Hongarije naar de Ardèche, is richting noordwest de gulden middenweg.
De beslissing uitstellen daar ben ik goed in. Alles nog openlaten, en wie weet kom ik zo nog wel heel ergens anders uit.
Verdwenen achter de horizon zijn sommige sterren van mijn firmament, anderen zijn iets veranderd van kleur en van straling.
Maar nog anderen herverschijnen aan de andere kant waar ik ze niet verwacht. Eindeloos lijkt de einder zo, want begin en eind zijn niet te onderscheiden.
Graag wil ik met ze dwalen in de wetenschap dat het niet veel uitmaakt welke richting op te gaan.
De aarde is immers rond en ook op de fiets kan ik dus rondkomen.
De aarde is immers rond en ook op de fiets kan ik dus rondkomen.
Het noorden en het westen zijn de richtingen waar uit te kiezen valt met ook een vleugje zuid.
Daar waar de aarde ophoudt is er altijd nog land te over.
Daar waar de aarde ophoudt is er altijd nog land te over.
De Karpaten liggen in ieder geval te wachten op me,
de hoogte in doe ik graag, ondanks de moeite die het kost.
Afdalen naar een andere wereld is altijd boeiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten