Daar zat ik dan ineens, in de auto van een wildvreemde, mijn fiets achterin, mijn paspoort in zijn handen. Hij overhandigde hem met de zijne aan de Oekraïense douane. Nu ben ik mijn paspoort toch nog kwijt, dacht ik meteen. Ze schenen elkaar goed te kennen, de douane en hij. Doorgestoken kaart om aan passen te komen? Overgeleverd voelde ik me. Geen zeggenschap over de fiets. Daar zaten mijn gsm en mijn smartphone in. Ik kon dus niemand bellen.
Gelukkig had ik de portemonnee in de broekzak met mijn beide bankpassen en nog wat geld. Na controle kreeg mijn chauffeur beide paspoorten weer terug en na lang aandringen mocht ik de mijne toch weer zelf in handen houden. Dit gaf weer iets vertrouwen in een goede afloop. Maar er kwam nog een Poolse douane en daar kreeg je hetzelfde natuurlijk. Verschrikkelijk lang was het wachten tot we eindelijk aan de beurt waren. Met de man was niks uit te wisselen, want hij sprak alleen Oekraïens en Pools.
De Poolse douane was dubbel. De eerste controleerde de passen, waarna ik de mijne toch weer in eigen handen kreeg, keek lachend over mijn fiets en had een grapje dat ik beter met de bus kon gaan. Het duurde heel lang voor we bij de tweede controle waren. Daar zag je douaniers de auto's vóór ons zorgvuldig en vrij onbeschoft uitpluizen, drie man en een ruwe vrouw. Bij ons viel het mee. De douanier wilde alleen weten wat in de voorbagage zat: slaapzak, en in de rechter achtertas: etensspullen. Ik wilde de fiets eruit halen zodat ik weer vrij was, maar nee, mocht nog niet. Toen we de passen terugkregen greep ik ze zo snel mogelijk en trok mijn chauffeur de zijne daar weer uit.
Daarna was ik verder overgeleverd aan deze man die met mij en mijn hele hebben en houden Polen in reed.
Hij bleek van goede intenties, want zette me na een stuk autoweg af op de weg waar ik mocht fietsen.
Een zucht van verlichting.
Ik denk dat ik in deze situatie niet anders kon doen dan dat ik deed. De douane in Oekraïne dwong me in de auto. Hij dwong me ook mijn paspoort aan de chauffeur te overhandigen. Ik praat geen woord over de Oekraïense grens en heb bovendien niet de push om op te treden, zou ik me wel uit kunnen drukken.
Gelukkig bleken de intenties van beide partijen goed. Voor hetzelfde geld was deze blog nu doodgelopen en zat ik ergens in de gevangenis zonder paspoort of gsm.
Oekraïne zal ik nooit meer betreden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten