Fietsen in een vrije wereld

Adem in, adem uit. 
Een nieuwe dag in, nog even achterom kijkend naar waar ik vannacht was, in redelijke vrede. Goed en genoeg geslapen en genoeg gegeten.

Alweer drie uurtjes gefietst en steeds meer in de bergen rakende van Tatra. Net was ik alweer op een punt van 525 m. Verkeer dat rustig rijdt en rekening houdt met fietsers, zoals ik dat in Frankrijk gewend ben.
Na veel vlakke dagen is het klimmen weer even wennen, maar de energie die je daaraan geeft krijg je later vaak terug als innerlijke vrede.

Een plaatje nog van onderweg geschoten:

Magnificat

Geleidelijk wen ik er weer aan dat ik gewoon mezelf mag zijn zonder bang te zijn om opgepakt te worden. Een trauma verwerken duurt toch wel een paar dagen meestal. Wel besef ik weer hoe blij ik mag zijn in een vrije wereld te leven waar ik mag zingen en fluiten naar hartenlust.

Tatra gebergte

De bergen om me heen fluisteren me vanuit de hoogte toe. 

Heel in de verte hoor ik hun lied. 

Tatra tatra, mata tatra.

Zachtjes zing ik terug: 
kumbaja, my lord, kumbaja