De grenzen voorbij

Het verloren gegane stuk van gister was een beschrijving van hoe ik erbij kwam om, ondanks het feit dat Riet stervende was, toch besloot om niet naar het afscheid te komen op een of andere snelle manier.

We spreken over de november 2018, toen ik bij Gérard was in de buurt van Malaga.
Riet en ik onderhielden tijdens de reis een zeer uitgebreid sms-contact. Niet alleen toen, maar al jaren, als we elkaar tenminste niet zagen.
We waren over het gebeuren heel openlijk. En eigenlijk, vond ik, hadden we al genoeg afscheid genomen en zou een lijfelijk bezoek daar niet veel aan toevoegen. De humor tussen ons bleef gewoon doorgaan. Dan vroeg ik weer eens: RIET, LEEF JE NOG? Later kreeg ik weer eens bericht van: GERT IK ZIE HET EINDE, JIJ? 

Je wist natuurlijk niet wanneer het haar precieze tijd zou zijn en zo ben ik daarna maar rustig via de oostkust van Spanje richting Frankrijk gefietst en maar kijken of ik evt. toch nog fietsend in Nederland kon komen. Maar de fiets ging niet snel genoeg en wilde tevens heel graag na Frankrijk rechtsaf Italië in. Ik voelde: ik heb mijn reis te gaan, evenzeer zoals Riet ook haar reis maakt.
Ik voelde veel overeenkomsten en ik verwoordde dit in het volgende gedicht, dat ik schreef toen Riet uiteindelijk haar grote reis ging maken, toen ze stierf in het begin van het nieuwe jaar.

DE GRENZEN VOORBIJ

De eindeloze ruimte om ons heen, een vuur dat meegaat.

Daar ga je Riet, vliegend als een vogel, vol verbazing.
Ons achterlatend met een glimlach....
Voor wie begrijpen waar je heengaat is het alleen maar vreugde.

Graag vlieg ik met je mee, en ik doe het ook, op mijn vleugels, die soms dichtslaan bij alweer een lekke band.
Geremd dan, ben ik dan en zoek een uitweg.
Moet ik jouw band ook plakken?
Samen in de warme zon, je lichaam, koud, ligt daar en opgebaard...

Daar zorgen ze ook nu voor jou.

Maar ik zie sterren, maan en zon en heel veel blauw.
Ik zie oneindigheid en onbeperktheid.
Ik zie God, het wonder, kijk met je mee de grenzen over van het aardse bestaan.
Zoals een kind, pas geboren, de grote aarde aanschouwt, zo doet een mens, pas gestorven, naar het hiernamaals..

DE GRENZEN VOORBIJ.

Het is nu, enkele maanden later, allemaal al weer anders.
Hoe zal het nu met Riet zijn? We weten het niet en we hoeven het niet te weten. We hoeven niet alles te weten. Maar wat mij betreft voel ik rust om haar heen. En mijn reis gaat hier nog door op deze mooie planeet aarde. Maar met verbinding met hierboven.

Het heden is dat er weer een flinke bui valt en ik dus nog even niet op de fiets klim...