Op de grens tussen verleden en heden loop jij ergens rond.
Of misschien strek je je vleugels en kijk je naar mij, hier zittend in het gras met het warme vuur aan mijn benen.
Dan zeg je: "Hé, ik ben er nog".
Even geleden lijkt het, en toch al vijftien jaar, waren we nog samen hier.
Lang geleden, en toch lijkt het zo kort, liepen we samen hand in hand.
De tijd verbindt.
De tijd scheidt.
Op de grens tussen verleden en heden is er scheiding en verbinding.
We nemen gisteren mee in de stappen die we vandaag zetten.
We nemen vrienden mee, die vandaag niet meer hier zijn,
maar toch in ons leven.
Als zachtjes het warme water langs elkaars oevers stroomt en doordringt tot in de diepte van onze zielen versmelten we in eenheid.
Dan hebben we elkaar niet, maar zijn we elkaar.
En toen was het stil.......
Je weet maar nooit, dacht ik gisteren toen ik door Thun reed en het adres van de ouders van Carola nog kakelvers door mijn hoofd ging.
Zo 48 jaren geleden was er een verwoede briefwisseling tussen ons en vandaar dat mij de Schulstrasse 63, Thun altijd nog bijgebleven is.
In 1977, inmiddels 42 jaar geleden, was mijn eerste grote fietsreis en toen bezocht ik haar voor het eerst.
Later bezocht ik haar in Bern waar ze samenwoonde met haar vriend.
Het huis van haar ouders heb ik toen ook van binnen gezien.
Ook het prachtige gezicht op de Alpen van daaruit zag ik gisteren weer terug.
 |
| uitzicht vanuit het huis van Carola's ouders |
Hij wist helaas niks van Carola.
Blij dat ik toch even langs gegaan ben.
 |
| het huis |
Op dit moment heb ik al een uur gespeeld onder een luifel van een winkel. Vanmiddag speel ik weer verder. Zo verzamel ik weer de nodige francs, zodat ik niet meer hoef te wisselen. En zo kan ik mijn Duitse accordeonrepertoire weer eens ophalen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten