Bijkomen van de tunnelvrees

Gekampeerd op het strand

Nog 80 kilometer tot Trapani, toen ik vertrok vanmorgen. 

Drie dagen de tijd is veel. Het is de kunst om de tijd goed te verdelen. Te lang wachten in een warme stad lijkt me niks.

Vanmorgen ben ik alvast een paar uurtjes op het strand gebleven waar ik kampeerde.
Waar ik nu koffie zit te drinken is het 25 kilometer verder en ongeveer op het punt waar de weg weer van de zee gaat. Onderweg heb ik geen enkel kampeerbaar plekje ontdekt, dus ik denk vannacht hier aan het strand maar een plekje te zoeken.

Een (ge)strandkunstwerk

Hoewel ik vandaag nog maar 25 kilometer afgelegd heb, heb ik toch ook twee keer doodsangsten uitgestaan. Tot twee keer toe moest ik door een donkere onverlichte tunnel van wel 800 meter. 
Ik had mijn reflecterende hesje aan en ook een achterlicht, maar een voorlamp had ik maar laten zitten en dus zag ik niet waar ik was op de weg. Bij een tegenligger ging ik maar zo dicht mogelijk naar de rechter tunnelwand. En als er van achteren iets kwam bleef ik stijf tegen die wand staan. Als er even geen verkeer was dan maar racen richting het uiteinde.
In één woord: vreselijk.
Dus mag ik van dit alles weer even bijkomen.