We zongen het, onze klanken verenigden zich.
Het was een ochtend in Deventer met het koor waarin Narda zingt.
Een gezelschap van rond de twintig personen.
We waren met drie mannen, inclusief mij en dirigent Ronald, die ook de piano bespeelde.
Ohm, Shalom, Salaam.
Moge vrede met je zijn.
Vanaf het begin voelde ik me thuis in het gezelschap.
Een meditatief voortbrengen van klanken.
Ook kon ik me even uitleven in dans.
Het eerste gedeelte van het lied moest je naar jezelf toe beleven. Voor het tweede gedeelte mocht iemand plaatsnemen op een stoel in het midden en mochten de anderen deze persoon toezingen en laten doordringen dat hij of zij gedragen en bemind is.
Verschillende mensen namen na elkaar plaats op die stoel en die werden door ons gewiegd als een kind, zoals de inhoud van het lied zegt.
Toen de bijeenkomst voorbij was gingen Narda en ik naar de bibliotheek om koffie te drinken met drie bevriende zangeressen.
Ik vond het fijn dat ik dit wekelijks gebeuren zo openhartig mee heb mogen maken.
Aan Zee
Even,
Zonder één beweging
Ligt een meeuw gewichtloos op de wind.
Dus als,
Ik nu eens in zee ging
Zou die mij dan wiegen als een kind.
Heel mijn leven,
Alle dagen
Ben ik al gedragen en bemind.
(Nu gaat iemand op de stoel in het midden zitten en wordt door de anderen toegezongen)
Even,
Zonder één beweging
Ligt een meeuw gewichtloos op de wind.
Dus als,
Jij nu eens in zee ging
Zou die jou dan wiegen als een kind.
Heel je leven,
Alle dagen
Ben je al gedragen en bemind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten